Gjuha e vjeter shqipe

zojs wrote:...është mirë, të dihet secili author shkrimi

SHQIPJA E VJETËR ËSHTË ILLIRISHTJA E RE DHE ILLIRISHTJA E LASHTË ËSHTË BURIMI GREKO-LATIN


Shqipja E Vjetër, nuk është lëruar sa duhet, as nga të huajtë, që vuan themelet albanistike, në mungesë të albanistëve shqiptar, përballë ballkanistikës, që udhëhoqen të gjitha seminaret e kongreset linguistike të kësaj fushe dhe nga të gjithë, dominoi i ashtuquajtur ekspanzioni edhe linguistik sllav, me një valë linguistësh, historianësh, e dietarësh, që sado u përpoqen gjoja për një realitet historik të mirëfilltë, u munduan të dominojë elementi sllav, në gjithë Ballkanistikën dhe linguistiken i.e., duke asgjësuar edhe vet hellenistiken, gjoja si shkencë greke, anipse vet shkronjat sllavishte, janë të profilit alfabetik grek, duke dalur edhe vet mbi mythin grek, si ekspanzion fuqizimi demografik - por që hasen në rrezistencë të fortë të Germanistikes, e cila kishte një eksperiencë të fortë historiko-linguistike, aq sa edhe rrodhi si emërtim gjithpërfshirës si linguistika indo-gjermanike. Pikërisht falë influences linguistike gjermanike edhe doli si ndihmë reale edhe ndaj Shqipes, si në aspektin historiografik, etnografik e arkeologjik edhe në atë linguistik, duke nxierrur rrënjet historike illirishte, ku deri në zbërthmet e fundit të mbishkrimeve të varreve mesape, e dëshifrimit të tyre, arriten në përfundime, se ''vetëm përmes rrënjeve të shqipes së vjetër, mund të dëshifrohen mbishkrimet e varrezave mesape dhe Shqipen e Vjetër e shohim si të vetmen zgjidhje dhe shqiptarët e sotëm i shohim në illirët e lashtë''.

Nuk kemi ende forma të tërësishme kapitujsh a veprash përkatëse, për historikun e Shqipes së Vjetër, vetëm ndonjë artikull, apo tërthorazi nga thema në themë, në theza e diotheza kolegjesh, me ndonjë theori linguistike, që ndritë gërmadhat e një hapësire të pafund, të një gjuhe madhore botërore të kohës paragreke e paralatine, që ishte illirishtja pellgasishte. Atje larg në krye të kolones së kohërave, shihen hallka të këputura arkeologjike, etnologjike e historiografike, ku detyrë mbi detyra i mbetet vetëm shqiptarit, të gjurmojë thellësisht, përmes ekipeve shkencore të mirëfillta përkatëse, duke finansuar vet shteti shqiptar (e ku mund të bëhet ende një gjë e tillë ende ), por vetëm në forma individuale, e sakrificave të shqiptarëve, në gjurmime linguistike nën një oqean gërmadhash të lashtësisë.

Një gjë duhet ditur, se nuk janë fajtore gjeneratat e sotme e tëardhme, kur nuk shohin gati asgjë reale historiko-linguistike e fonomorfologjike, nga lashtësia e Shqipes illirishte, kur shohin se antika po u përbëjka vetëm nga dy gjuhë e vjetra: greke e latine, e mu në to, ende nuk shihet burimi i vërtetë i tyre, kah erdhen gjuhet greke e latine, që u shndërruan edhe në grupe gjuhësh i.e.? Cila ishte ajo gjuha paragreke e paralatine? Kjo krijon një konfuzion mjegullirë, në vet gjeneratat, ngase ende edhepse shihen si fuqi të fjetura, po krijohet kundërthënja në mes vet gjeneratave, se nuk njohin një gjuhë të hershme burimore paragreke e paralatine edhe binë në vorbulla sa politike sa historike e skencore, kush nga vetkënaqja se nuk kemi burime shkencore, e kush nga deformizmi ideologjik shkencor, se duke mohuar vetveten, po u ngritkan në piedestale greke e latine. Kemi pasëraste kur mori pyetjesh, sielleshin edhe kështu:'po edehesikur tëdihet ai burimi i gjuhëve greke e latine, po edhe ai i linguistikes i.e. - çka pastaj'? Këtu shihet rënia e intelektit personal e kombëtar, që irriton studjuesit e rinj, nga gjenerata e vjetër e linguistëve tanë, që bënë aq sa bënë, por që për tu kthyer e risturkturuar shkencën albanistike, një mori veprash do tëmbeten të pavlera e të shkuara, nga se mungojnë pikërisht theoritë shkencore.Nuk mund tëmbetet Albanistika në esencen brënda kornizave të derisotme, ku qëllimisht, përqëllime tëcaktuara, u vua vet emri Albania, si toponom për shqiptarët ballkanik, si shtet i njohur botërisht - vetëm për të iu larguar esences absolute të historikut të lashtë të Shqipes së Vjetër dhe largimit nga rrënjet illirishte të vet Shqipes. Ka kohë, kur rrodhi një ide e gjurmimit linguistik të gjuhës arbane, Arbanishtes së Lashtë, me emërtim Arbanistika, ku u munduan tënxierrin në skenë historike Shqipen e Vjetër, deri edhe tek Aristidh Kolia (ku pësoi ashtu siç e dimë), se për tu drejtuar Albanistika, duhet të gjurmojmë në kërkime arbanistike, sepse Arbanishtja ka ekzistuar dhe ekziston është e gjallë tek arbanitët (arvanitët), kurse albanishtja është vetëm një hije qëllimisht, mbi Shqipen illire. Arbanistika duhet të zhvillohet, që të vijmë deri tek rrënjet illirishte dhe gjuhën illire pellgasgjike. Dikush mund të pyeti, pse siellemi vetëm në cirkun linguistik greko-latin, herë duke futur në thojza e herë pa to, duke shprehur një demoralizim, si ironi ndaj tëligave që iu bënë vet Shqipes, qe sot njihen botërisht vetëm gjuhët greke e latine dhe jo ato illirishte!
Këtu qëndron esenca e zbulimit të të vërtetes, ngase nuk ka asnjë spjegim përmes gjuhëve greke e latine,për illirishten sepse po ato ishin vet shuarja e illirishtes e vet mbuleses historike mbi shqiptarët, duke i quajtur historikisht barbarë dhe një gjuhë barbare të lashtë... Po cila ishte ajo Barbarishtja tani se? Këto skena komike u bënë qëllimisht, për të mbijetuar gjuhët greke e latine mbi substratin illiristik,qëjanë të vendosura kryekëput mbi atë taban substrat illiristik,sepsenuk kanë tjetër qendresë, bazë funksioni e zhvillimit - kur vet rrënjet e tyre janë krejt illirishte dhe vet ato dy gjuhë greke e latine janë drivate illirishte, vetëmse greqishtja i iku asaj të vjetres, me ndryshime sufiksale nga us,is illirishte në sufiksin - os dhe ato latine në sufiksin - um, kurse brëndia e seciles fjale është illirishte.

Greqishten e Vjetër dhe latinishten duhet t'i shohim si variante illirishte, kryesiht gjuha illire është në to burimi etno-linguistik, sepse shihet ethymologjia e lashtë, që vetëm Shqipja e Vjetër, ka fuqi spjegimi ethymologjik, në të gjitha segmentet linguistike e historiografike. Duket shumë komike çështja, pse dominojnë ende këto gjuhë mbi Shqipen e Vjetër, sikur të ishte gjithçka e lashtë vetëm greke e latine - e asgjë illirishte. Po, a dihet se balkani ishte i tëri illirik, Kaspik, e Adriatik - e si mos të gjindet asnjë shkrim, fletë a libër historik, e historiografik, as vet gjuha e asaj perandorie aq të madhe trekontinentale, gjithë ajo perandori botërore e kohës, sot të mos ketë asnjë shkrim, as gjuhë të veten origjinale? Kjo është sa komike aq tragjike,kur na dalin në skenë historike, dy gjuhë të lashta dhe një barbare - grek e latin dhe barbarë! Këtu shihet krejt invazioni edhe mbi Shqipen e Vjetër, që u degëzua në studimet albanistike të derisotme, në jeren anë thohet Shqipja e Vjetër, kurse në anën tjetër - albanishtja (albanische shprache, albanian language), ku na dalin dy termine e koncepte të ndryshme dhe mu për këtë edhe hasim në vështirësira etno-linguistike, të origjinës së vet Shqipes së Vjetër. Këto duhet gjurmuar e thelluar në shkencë, si pengesa kryesore për studime të mëtutjeshme. Pokështu edhe politikisht na sollen disa emërtime rreth identitetitnëpër histori: illir, arban, arbanasi, alban, albaner, scipetar, disa emërtime, ashtu sikurse sot identitetet: alban e kosovar, qëpo krijojnë mjegullirë mes vet shqiptarëve, kur të gjithë shqiptarët janë shqiptar shprehja brënda kombit dhe thonë: shqiptar e kosovar, gjoja si identiteti më i ri i ''zbuluar'' për shtetin e Kosovës! Kjo është kur ende nuk ka një reagim kombëtar i përgjithshëm, të vendoset për një identitet kombëtar, e jo disa sosh... Ashtu me gjuhën ashtu me politiken, u krijuan ndërskambëca histerike, që vet shqiptarët të marrin në t'thua në pragdere historike vetiu dhe me vet fajin e tyre, duke u shfajësuar, vet pushtuesit rrethepërqark kombit e brënda kombit shqiptar edhe duke u shfajësuar një botë...

Shqipen e Vjetër duhet kërkuar në illirishten, si burim i gjuhëve greke e latine, qëvetëm ndryshuan në shenjat alfabetike dhe sufiksale, duke shpërthyer në përmasa të lashtësisë botërore, sepse duke folur e studjuar gjuhën - flitet e studjohet kombi edhe vet bota!

Nezir Myrta (11.mars,2009)

ZEUS10 wrote:
Zojs me thene te drejten une s'jam fare i sigurte, nese gjuha, qe permendet prej teje si substratum, ishte gjuha e vetem Ilireve, bile une sjam i sigurte nese greqishtja dhe latinishtja ishin adstratum me nje identitet fare te ndryshem prej saj. Une nuk e pelqej shume fjalen Iliri, dhe ilirishte ne kuptimin e vecantise se saj, as me pelqen te them qe paraardhesit tane te vetem kane qene Iliret. Ajo cka me pelqen mua te them eshte : ne jemi pasardhesit me te spikatur, me autentik, me konservator, te asaj race te madhe qe popullonte te pakten Mesdheun dhe Azine e Vogel ne lashtesi pjese e te ciles ishin dhe "greko-latinet". Ne me prezencen tone, me veshjen, kenget dhe ne pergjithesi gjithe kulturen tone por vecanerisht gjuhen sjellim te gjalle te shkuaren, qe ishte jo vetem ilire, por me gjere se aq, pellazgjike.

''Une nuk e pelqej shume fjalen Iliri, dhe ilirishte ne kuptimin e vecantise se saj, as me pelqen te them qe paraardhesit tane te vetem kane qene Iliret. Ajo cka me pelqen mua te them eshte : ne jemi pasardhesit me te spikatur, me autentik, me konservator, te asaj race te madhe qe popullonte te pakten Mesdheun dhe Azine e Vogel ne lashtesi pjese e te ciles ishin dhe "greko-latinet".''

zojs wrote: Mos ke dert se nëse ty nuk të pëlqen, apo nëse vendosim kombëtarisht tëmos na pëlqej, fjala ILLIRIA, tjerët po rrinë në një këmbë, ta marrin edhe atë fjalë, ashtu sikur i morën gati të gjitha derisot, por duhet të jeni të përcaktuar, në cilën fjalë pëlqeheni, ngase nuk u përcaktove nënjë fjalë a emër të paraardhësve tanë. U vërtetua sjkencërisht se Ballkani ishte HILLIRIA, ballkani illirik edhe njihen historikisht, të gjitha fiset illiriane, nga Liburnët e deri tek fiset illire egjeane, mediterrane, joniane, tirreane, tëlidhura me një emërtim!
Cila fjalë të pëlqen, si emërtim i paraardhësve tanë?

ZEUS10 wrote:

zojs wrote: Mos ke dert se nëse ty nuk të pëlqen, apo nëse vendosim kombëtarisht tëmos na pëlqej, fjala ILLIRIA, tjerët po rrinë në një këmbë, ta marrin edhe atë fjalë, ashtu sikur i morën gati të gjitha derisot, por duhet të jeni të përcaktuar, në cilën fjalë pëlqeheni, ngase nuk u përcaktove nënjë fjalë a emër të paraardhësve tanë. U vërtetua sjkencërisht se Ballkani ishte HILLIRIA, ballkani illirik edhe njihen historikisht, të gjitha fiset illiriane, nga Liburnët e deri tek fiset illire egjeane, mediterrane, joniane, tirreane, tëlidhura me një emërtim!
Cila fjalë të pëlqen, si emërtim i paraardhësve tanë?

Emrin qe me pelqen, ja kam vendosur ketij forumi, per kete emer nuk kam medyshje aspak, ky eshte emri qe perfshin gjithe racen tone, qe nga kohet me te lashta, dhe ne te gjitha territoret te vjeter dhe te rinj. Por sigurisht, qe kjo nuk eshte ceshtje preferencash emrash, por ka te beje me njohjen e vetvetes. Iliret, jane vetem nje fraksion i pellazgeve, pra ata nuk na perfaqsojne te gjitheve, dhe nuk jane paraardhesit tane me te vjeter te njohur. Fillimet e historise tone, jane me pellazget; kur thua pellazge i ke perfshire iliret, e kunderta nuk eshte e vlefshme.

zojs wrote:

ZEUS10 wrote:

zojs wrote: Mos ke dert se nëse ty nuk të pëlqen, apo nëse vendosim kombëtarisht tëmos na pëlqej, fjala ILLIRIA, tjerët po rrinë në një këmbë, ta marrin edhe atë fjalë, ashtu sikur i morën gati të gjitha derisot, por duhet të jeni të përcaktuar, në cilën fjalë pëlqeheni, ngase nuk u përcaktove nënjë fjalë a emër të paraardhësve tanë. U vërtetua sjkencërisht se Ballkani ishte HILLIRIA, ballkani illirik edhe njihen historikisht, të gjitha fiset illiriane, nga Liburnët e deri tek fiset illire egjeane, mediterrane, joniane, tirreane, tëlidhura me një emërtim!
Cila fjalë të pëlqen, si emërtim i paraardhësve tanë?

Emrin qe me pelqen, ja kam vendosur ketij forumi, per kete emer nuk kam medyshje aspak, ky eshte emri qe perfshin gjithe racen tone, qe nga kohet me te lashta, dhe ne te gjitha territoret te vjeter dhe te rinj. Por sigurisht, qe kjo nuk eshte ceshtje preferencash emrash, por ka te beje me njohjen e vetvetes. Iliret, jane vetem nje fraksion i pellazgeve, pra ata nuk na perfaqsojne te gjitheve, dhe nuk jane paraardhesit tane me te vjeter te njohur. Fillimet e historise tone, jane me pellazget; kur thua pellazge i ke perfshire iliret, e kunderta nuk eshte e vlefshme.

po emri Arbania, nuk është emri i paraardhësve tanë, arban jemi na, arbanasi na njohin derivonë Lindja e Perëndimi - ARBANËT JEMI NA SHQIPTARËT, po paraardhësit e arbanëve kush janë, përveçse illirët? Na jemi shqiptar-arban-alban-albaner-albanian, na jemi. Emri pelgas është emërtimi i paraardhësve të gjithë popujve të botës, por na shqiptarët-arbanët-albanianët, jemi direkt të lidhur me popullin e pellgut të ujit dhe na pikërisht jemi rrënja e pastër pellgasishte me parardhës illirët - pellgasët hyjnorë! illirëtnuk janë fraksion i pelgasëve, por pasardhësit direkt të tyre dhe krijuesit e gjuhëve e kulturave botërore. SHQIPTAR-ARBAN-ILLIR-PELLGAS. Me pellgasët përfshihen direkt: illirët dhe shqiptarët-arbanët, ndërsa gabon, kur thua se me pellasg i ke përfshirë vetëm illirët, po ke përfshirëtë gjithë popujt e botës - BOTA PELLGASGJIKE. Na patem fatin të jemi direkt të lidhur me vijën më të shkurtër etnogjenetike.

Pra,arbanët jemi na shqiptarët, po paraardhësit e arbanëve, kush ishin përveçse illirët pellgasgjik?

As for the Pelasgi, almost all agree, in the first place, that some ancient tribe of that name spread throughout the whole of Greece, and particularly among the Aeolians of Thessaly. Again, Ephorus says that he is of the opinion that, since they were originally Arcadians, they chose a military life, and that, in converting many peoples to the same mode of life, they imparted their name to all, and thus acquired great glory, not only among the Greeks, but also among all other people whithersoever they had chanced86 to come. For example, they prove to have been colonisers of Crete, as Homer says; at any rate, Odysseus says to Penelope: "But one tongue with others is mixed; there dwell Achaeans, there Cretans of the old stock, proud of heart, there Cydonians, and Dorians too, of waving plumes, and goodly Pelasgians." And Thessaly is called "the Pelasgian Argos" (I mean that part of it which lies between the outlets of the Peneius River and Thermopylae as far as the mountainous country of Pindus), on account of the fact that the Pelasgi extended their rule over these regions. Further, the Dodonaean Zeus is by the poet himself named "Pelasgian": "O Lord Zeus, Dodonaean, Pelasgian." And many have called also the tribes of Epirus "Pelasgian," because in their opinion the Pelasgi extended their rule even as far as that. And, further, because many of the heroes were called "Pelasgi" by name, the people of later times have, from those heroes, applied the name to many of the tribes; for example, they have called the island of Lesbos "Pelasgia," and Homer has called "Pelasgi" the people that were neighbours to those Cilicians who lived in the Troad: "And Hippothous led the tribes of spear-fighting Pelasgi, those Pelasgi who inhabited deep-soiled Larissa." But Ephorus' authority for the statement that this race originated in Arcadia was Hesiod; for Hesiod says: "And sons were born of god-like Lycaon, who, on a time, was begotten by Pelasgus." Again, Aeschylus, in his Suppliants, or else his Danaan Women, says that the race of the Pelasgi originated in that Argos which is round about Mycenae. And the Peloponnesus too, according to Ephorus, was called "Pelasgia." And Euripides too, in his Archelaus, says: "Danaus, the father of fifty daughters, on coming into Argos, took up his abode in the city of Inachus, and throughout Greece he laid down a law that all people hitherto named Pelasgians were to be called Danaans." And again, Anticleides says that they were the first to settle the regions round about Lemnos and Imbros, and indeed that some of these sailed away to Italy with Tyrrhenus the son of Atys. And the compilers96 of the histories of The Land of Atthis give accounts of the Pelasgi, believing that the Pelasgi were in fact at Athens too, although the Pelasgi were by the Attic people called "Pelargi," the compilers add, because they were wanderers and, like birds, resorted to those places whither chance led them.

zojs wrote:Pra,arbanët jemi na shqiptarët, po paraardhësit e arbanëve, kush ishin përveçse illirët pellgasgjik?

ZEUS10 wrote:

zojs wrote:

ZEUS10 wrote:

zojs wrote: Mos ke dert se nëse ty nuk të pëlqen, apo nëse vendosim kombëtarisht tëmos na pëlqej, fjala ILLIRIA, tjerët po rrinë në një këmbë, ta marrin edhe atë fjalë, ashtu sikur i morën gati të gjitha derisot, por duhet të jeni të përcaktuar, në cilën fjalë pëlqeheni, ngase nuk u përcaktove nënjë fjalë a emër të paraardhësve tanë. U vërtetua sjkencërisht se Ballkani ishte HILLIRIA, ballkani illirik edhe njihen historikisht, të gjitha fiset illiriane, nga Liburnët e deri tek fiset illire egjeane, mediterrane, joniane, tirreane, tëlidhura me një emërtim!
Cila fjalë të pëlqen, si emërtim i paraardhësve tanë?

Emrin qe me pelqen, ja kam vendosur ketij forumi, per kete emer nuk kam medyshje aspak, ky eshte emri qe perfshin gjithe racen tone, qe nga kohet me te lashta, dhe ne te gjitha territoret te vjeter dhe te rinj. Por sigurisht, qe kjo nuk eshte ceshtje preferencash emrash, por ka te beje me njohjen e vetvetes. Iliret, jane vetem nje fraksion i pellazgeve, pra ata nuk na perfaqsojne te gjitheve, dhe nuk jane paraardhesit tane me te vjeter te njohur. Fillimet e historise tone, jane me pellazget; kur thua pellazge i ke perfshire iliret, e kunderta nuk eshte e vlefshme.

po emri Arbania, nuk është emri i paraardhësve tanë, arban jemi na, arbanasi na njohin derivonë Lindja e Perëndimi - ARBANËT JEMI NA SHQIPTARËT, po paraardhësit e arbanëve kush janë, përveçse illirët? Na jemi shqiptar-arban-alban-albaner-albanian, na jemi. Emri pelgas është emërtimi i paraardhësve të gjithë popujve të botës, por na shqiptarët-arbanët-albanianët, jemi direkt të lidhur me popullin e pellgut të ujit dhe na pikërisht jemi rrënja e pastër pellgasishte me parardhës illirët - pellgasët hyjnorë! illirëtnuk janë fraksion i pelgasëve, por pasardhësit direkt të tyre dhe krijuesit e gjuhëve e kulturave botërore. SHQIPTAR-ARBAN-ILLIR-PELLGAS. Me pellgasët përfshihen direkt: illirët dhe shqiptarët-arbanët, ndërsa gabon, kur thua se me pellasg i ke përfshirë vetëm illirët, po ke përfshirëtë gjithë popujt e botës - BOTA PELLGASGJIKE. Na patem fatin të jemi direkt të lidhur me vijën më të shkurtër etnogjenetike.

Pra,arbanët jemi na shqiptarët, po paraardhësit e arbanëve, kush ishin përveçse illirët pellgasgjik?

Paraardhesit e Arbaneve? Kush tjeter veçse pellazgeve:

Strabo Geography Book V Chapter 2

As for the Pelasgi, almost all agree, in the first place, that some ancient tribe of that name spread throughout the whole of Greece, and particularly among the Aeolians of Thessaly. Again, Ephorus says that he is of the opinion that, since they were originally Arcadians, they chose a military life, and that, in converting many peoples to the same mode of life, they imparted their name to all, and thus acquired great glory, not only among the Greeks, but also among all other people whithersoever they had chanced86 to come. For example, they prove to have been colonisers of Crete, as Homer says; at any rate, Odysseus says to Penelope: "But one tongue with others is mixed; there dwell Achaeans, there Cretans of the old stock, proud of heart, there Cydonians, and Dorians too, of waving plumes, and goodly Pelasgians." And Thessaly is called "the Pelasgian Argos" (I mean that part of it which lies between the outlets of the Peneius River and Thermopylae as far as the mountainous country of Pindus), on account of the fact that the Pelasgi extended their rule over these regions. Further, the Dodonaean Zeus is by the poet himself named "Pelasgian": "O Lord Zeus, Dodonaean, Pelasgian." And many have called also the tribes of Epirus "Pelasgian," because in their opinion the Pelasgi extended their rule even as far as that. And, further, because many of the heroes were called "Pelasgi" by name, the people of later times have, from those heroes, applied the name to many of the tribes; for example, they have called the island of Lesbos "Pelasgia," and Homer has called "Pelasgi" the people that were neighbours to those Cilicians who lived in the Troad: "And Hippothous led the tribes of spear-fighting Pelasgi, those Pelasgi who inhabited deep-soiled Larissa." But Ephorus' authority for the statement that this race originated in Arcadia was Hesiod; for Hesiod says: "And sons were born of god-like Lycaon, who, on a time, was begotten by Pelasgus." Again, Aeschylus, in his Suppliants, or else his Danaan Women, says that the race of the Pelasgi originated in that Argos which is round about Mycenae. And the Peloponnesus too, according to Ephorus, was called "Pelasgia." And Euripides too, in his Archelaus, says: "Danaus, the father of fifty daughters, on coming into Argos, took up his abode in the city of Inachus, and throughout Greece he laid down a law that all people hitherto named Pelasgians were to be called Danaans." And again, Anticleides says that they were the first to settle the regions round about Lemnos and Imbros, and indeed that some of these sailed away to Italy with Tyrrhenus the son of Atys. And the compilers96 of the histories of The Land of Atthis give accounts of the Pelasgi, believing that the Pelasgi were in fact at Athens too, although the Pelasgi were by the Attic people called "Pelargi," the compilers add, because they were wanderers and, like birds, resorted to those places whither chance led them.

zojs wrote:Pra,arbanët jemi na shqiptarët, po paraardhësit e arbanëve, kush ishin përveçse illirët pellgasgjik?

Historianet e lashte japin kufi te qarte midis Epiroteve dhe Ilireve, pavaresisht se te dyja fiset ishin pellazgjike. Nese ne, do te ishim vetem pasardhesit e ilireve pellazgjike, atehere automatikisht do hiqnim dore prej epiroteve te cilet nuk mund te klasifikohen si dege ilirike por pellazgjike.

zojs wrote:[kurr nuk ishin fise illirët me epirotët, illirët janë paraardhësit e epirotëve dhe të gjithë fiseve illirike (ballkanike) se epirotët, dardanët, makedhonët etj., krejt fiset ballkanike ishin illire dhe ballkani ishte illirik Kaspik e Adriatik - Hilliria. Ata kufinj që japin historianët, janë të vonë, krahaso kohën e Bardhyllit me të Pirros... Dardhanët janë para eporotëve edhe ishin fis illirian.

Theorinë: shqiptar(arbanas) - illirian - pellgasian, nuk mund ta mohojë askush, as ka mundur ta mposhti as pseudoshkenca sllave derisot.

Paraardhësit e shqiptarëve, nuk mund të jenë arbanët, kur ata janë vet shqiptarët. Nëse ti shkon sipas theorisë: shqiptar-arban-pellgas, del rrotull e më rrotull se tjerët tek pellgasët, populli i Parë i botës!

Edhe kur thua se paraardhësit tanë në vend të illirëve janë arbanët, nuk bën, sepse arbanët /arvanitët-arbanitët/ janëvet shqiptarët. Kurse pellgasët janë paraardhësit e gjithë botës, por pak më rrotull, a shqiptarët kanë lidhje të shkurtër etnogjenetike me illirët e pellgasët, si pasardhësit e drejtpërdrejtë!

ZEUS10 wrote:

zojs wrote:[kurr nuk ishin fise illirët me epirotët, illirët janë paraardhësit e epirotëve dhe të gjithë fiseve illirike (ballkanike) se epirotët, dardanët, makedhonët etj., krejt fiset ballkanike ishin illire dhe ballkani ishte illirik Kaspik e Adriatik - Hilliria. Ata kufinj që japin historianët, janë të vonë, krahaso kohën e Bardhyllit me të Pirros... Dardhanët janë para eporotëve edhe ishin fis illirian.

Theorinë: shqiptar(arbanas) - illirian - pellgasian, nuk mund ta mohojë askush, as ka mundur ta mposhti as pseudoshkenca sllave derisot.

Paraardhësit e shqiptarëve, nuk mund të jenë arbanët, kur ata janë vet shqiptarët. Nëse ti shkon sipas theorisë: shqiptar-arban-pellgas, del rrotull e më rrotull se tjerët tek pellgasët, populli i Parë i botës!

Edhe kur thua se paraardhësit tanë në vend të illirëve janë arbanët, nuk bën, sepse arbanët /arvanitët-arbanitët/ janëvet shqiptarët. Kurse pellgasët janë paraardhësit e gjithë botës, por pak më rrotull, a shqiptarët kanë lidhje të shkurtër etnogjenetike me illirët e pellgasët, si pasardhësit e drejtpërdrejtë!

Shqiptare, Arbane dhe Pellazge jane vecse emra. Ato jane module fjalesh qe jane perdorur per te emertuar nje formacion etnik te spikatur. Une jam dakort qe pellazget jane parapriresit e popujve moderne te Europes, por une nuk jam dakord te vihen ne gojen time pretendimi se historia e emrit te shqiptareve ka levizur po ashtu sic historia e tyre. Emri Arber eshte emri me i vjeter yni(nga ato njohuri qe kemi), po ashtu dhe emri shqiptare megjithese i rivitalizuar vetem 500-600 vjete me pare, e ka origjinen ne lashtesine e thelle dhe pertej saj.

Ne jemi lidhur shume me emrin Ilire, por per kete emertim nuk mund te bejme vecse deduksione te veshtira, ne qasjen e kesaj fjale me shqiptaret. Perdorimi i vetem emrit Ilire per vehten tone, eshte nje kurth i ngritur bukur kundra nesh. Fillimisht ate e ngriten pa dashje gjermanet per te treguar lashtesine e races sone, por tani me shume se na sherben po ben te kunderten, sepse qe nga fillimi, i nxjerr ata nje race me kulture inferiore karshi grekeve-romaneve "te kulturuar". Duke pranuar qe jemi Ilire i bejme greket te qenesishem dhe ju japim te drejten te pretendojne: ne jemi pasardhesit e grekeve te vjeter, ne i kemi dhene kulturen, gjuhen Europes. Ti cdo te pretendosh me Iliret, nje emer qe te vjen po prej burimeve "greke". Pellazge-Epirote_Arber ky eshte trinomi qe mund te perfshije dhe Iliret.
Sa per pretendimin se Epiroti eshte nje nenkategori Ilire dhe sikur te jete e vertete nuk do arrihet te provohet kurre, dhe kur ndodh keshtu nuk merret me ne konsiderate zeri yt.

SHEKULLI Ledi Shamku-Shkreli 10/02/2009 Hyrje në historinë e gjuhës shqipe i Eqrem Çabejt, për herë të parë i jepet i plotë lexuesve. Një tekst themeltar i një gjuhëtari univers të cilit ende nuk ia kemi zbuluar të gjitha misteret e tij, do me thënë misteret tona
"Historia e gjuhëve është historia e popujve që i flasin e i kanë folur". Kjo është fjalia me të cilën Çabej nis tekstin e vet Hyrje në historinë e gjuhës shqipe.

Fjali e fortë, ndaj më shumë se një thënie ajo duket si një besojmë. Këtu pohimi histori e gjuhëve si histori e popujve ka të njëjtën vlerë për nistarin sikurse portulani për anijet që përshkojnë brigje të panjohura, pohim që sot na jep dorë të kuptojmë pandashëm qoftë rrugëtimin historik të gjindjes sonë, e qoftë shpirtin e kësaj gjindje - gjuhën shqipe.

E të kuptojmë gjithashtu, si të kemi kthyer fletën e fundit të këtij libri që ndërtohet i gjithi mbi këtë besojmë, se të dyja këto rrugëtime historike, të lidhura në mënyrë organike si recto dhe verso e papirusit historik të Shqiptarëve, janë në fakt një histori-pa-mbarim.

Papirusi, pra nuk ka cak; ai vijon pambarimisht të zgjatet e t'u bëjë vend zbulesave, fakteve, evolucionit dhe zhvillimeve të reja të bashkëjetesës së Shqiptarëve mes vedi dhe me të tjerët rrotull tyre.

Duke u nisur nga ky objekt i dyfishtë historik, Çabej me këtë tekst themelor kapërceu një hendek të madh studimor në fushë të albanistikës. Nëse objekti do të kish qenë njëdrejtimësh, pra ose histori gjuhe ose histori populli, rezultati do të kish qenë i gjymtë.
mbushej (siç është verifikuar në mjaft studime të tjera), në rastin e parë nga teknicizma të tepërta gjuhësore që rëndom e shtyjnë debatin në rrugë pa krye, ndërsa në rastin e dytë në vërshime mitesh e fantazish, të cilat edhe mund ta ndihin shkencën, por nuk mund ta zëvendësojnë atë.

Peng i gjysmës së parë mbetën gjithë ata punëtorë të shqipes, të cilët u nisën të hetonin në laboratoret e fonetikës historike, të morfologjisë apo të etimologjisë, fondin tonë gjuhor të dëshmuar me shkrim, pra atë fond që i takonte periudhës historike.

Shembullin tipik të kësaj ngecje në rrjetë mund ta vërehet tek pohimi i Auguste Dozonit, i cili në hymje të fjalorit të vet shkruante se "gjuha shqipe, që ndan Shqiptarët nga pjesa tjetër e botës, dukej sikur kishte me na dhanë çelsin e prejardhjes së tyre e të zbulonte prej nga ata vijnë. Por kjo gjuhë, mozaik i çuditshëm copash që duken sikur janë mbledhë anë e për anë, nuk ofron në dukje të parë tjetër posë një enigme tekanjose e të padeshifrueshme" .


Mandej Meyeri, Pederseni, Jokli, Tagliavini e të tjerë, të cilët kishin formim të rreptë gjuhësor e indoeuropeist u munduan ta zhdrivillojnë këtë enigmë, por ngase iu referuan vetëm shtegut të historisë (së gjuhës shqipe), rezultatet e punës së tyre vërtet përmirësuan shumë treguesit e fondit autokton të gjuhës sonë, por nuk mundën të zdritin vijimisht edhe historinë e qytetërimit të Shqiptarëve në etapat e saj. Ç'është tek e fundit historia?

Një term që në përmbajtjen e vet kuptimore don të thotë "kërkim, hulumtim", e që si i tillë u pat përdorë nga Herodoti për të treguar kërkimet që ai kish ndërmarrë rreth fakteve që përshkruante.

Mijëvjeçarë larg Herodotit, kjo shkencë u përkufizua në fund si shtjellim i ndeshtrashave njerëzore sipas vijimësisë kronologjike dhe ndërthurjes së shkaqeve me pasojat. Kuptohet kësisoj se besojma nistore e Çabejt buron pikërisht nga ky konceptim modern i shkencës së historisë. Po përse vallë ai ia doli, ndryshe nga indoeuropeistë t e lartpërmendur, të përzgjedhë objektin e dyfishtë?

Kjo spjegohet vetëm duke i rënë në gjurmë fazave nistore të kontributit të këtij dijetari. Çabej e nisi punën si etnolinguist. Vlen të përmendet me këtë rast punimi i tij i parë mirëfilli shkencor, Studime italo-shqiptare, të cilin ai nuk e kreu në bibliotekat e Vjenës, por zgjodhi të shkojë e të ngulet aty ndë Horë t'Arbëreshvet, në truallin etnik, kulturor e historik që e ushqente këtë gjuhë.

N'atë gjuhë kjo bashkësi e shquar edukonte pinjojt me urtinë e proverbave e me mahitë e gojdhanave, uronte të sapomartuarit me gazmendin e këngëve dhe vajtonte po ashtu të vdekurit me gulçet e ligjeve.

Kontributi shkencor i Çabejt zen fill pra pikërisht nën këtë shenjë përkushtimi të dyfishtë për gjuhën dhe etninë e vet; dhe këtu vështirë se mund të ndahet misionari ynë i shqipes nga humanistët e hershëm si Buzuku e Bardhi që patën si shtysë "n'së dashtunit botës sanë" dhe për "me ndimuem së pa fatësë dorës Arbeneshe".

Këtu pra, dijetari ynë u nda në shenjë nga kolegët e vet, duke bërë që korpusi çabejan për shqipen të mos konsiderohet si arkivë e gjuhësisë, por si pasuri kombëtare, madje e gjithë sojit arbënor. Veprimtaria gjuhësore s'mund të jetë tjetër veçse një shembëlltyrë e krejt veprimtarisë njerëzore, ndaj dhe gjuhësia jonë historike sot mundet ta themelojë një teori të përgjithshme të institucioneve tona njerëzore.

Ky ngjan të jetë kumti i mprehtë i gjithë veprës; e në qoftë njimend kështu, atëherë ne shqiptarët kemi shumë punë për të bërë, për disa breza rresht, duke e mbajtë gjithnjë hapur këtë vademecum në tryezat e punës, siç mbajnë nxënësit një ksombël ku jepen zgjidhje problemash analoge.

Hyrje në historinë e gjuhës shqipe u vjen shqipfolësve në një moment historik tejet të volitshëm, kur ritrupëzimi i kulturës sonë në familjen e kulturave europiane është tashmë një proces i pakthyeshëm, pas një shmangieje të shtrënguar mëse pesëshekullore.

Me një qasje krejt ndryshe nga këndvështrimi i lartpërmendur i Dozonit, pas të cilit "gjuha shqipe ndan Shqiptarët nga pjesa tjetër e botës", Çabej na dëfton se historia e gjuhëve dhe kulturave të popujve është një histori integrimesh, jo dasish. Pra gjuha e tyre ndonëse enigmatike i bashkon shqiptarët me fqinjët e tyre të afërt e të largët.

Çdo grup etnik bart një gjuhë të vetën e kur ai hyn në marrëdhënie me të tjera grupe, lidhen miqësi, bashkime, shkëmbime apo ndodhin përplasje që mund të shpien në bdarjen apo zgjerimin e vetë grupit.

Ajo çka ndodh me popujt, ndodh më pas me gjuhët. E nëse ndeshtrashat historike rrëfehen nga kronikat, të cilat gjithqysh hartohen nga individë, ndeshtrashat gjuhësore "nënshkruhen" nga bashkësitë prej miliona folësish, për t'u dëshmuar mandej përmes mijëra fjalësh e thëniesh.

Ndaj dhe të bësh arkeologjinë e një gjuhe mbetet punë pa grat nëse ajo nuk shërben për përtrimjen e vazhdueshme të historisë së bashkëjetesës mes popujve.


Kështu pra, Çabej ja kushton krejt pjesën e parë të këtij libri marrëdhënieve ndëretnike rindërtuar edhe përmes dëshmive gjuhësore, para se të kalojë në pjesën e dytë, e cila u kushtohet huazimeve në gjuhën shqipe.

"Marrëdhëniet baltike-shqiptare; marrëdhëniet greke-shqiptare; marrëdhëniet shqiptare-armene, marrëdhëniet kelte-shqiptare; lidhjet ilire-shqiptare ne gjuhë; lidhjet trake-shqiptare" - e kështu duke kaluar nga një nënkre tek tjetri, lexuesi gjendet befas brenda një makine të kohës, që e drejton atë drejt visesh e shekujsh që më parë i janë dukur krejt të errët e të pakapërcyeshëm.

Ndërsa tash i jepet mundësia të jetë pelegrin në kah të kundërt me rrugëtimin e përbashkët të të parëvet të tij sikurse Dantja në Komedinë hyjnore.

Në këtë rrugëtim Çabej është një Virgjil për sekushin që e lexon, shkencëtari shndrrohet në udhërrëfyes. Lexuesi nuk e ka të vështirë të integrohet me përditshmëninë e tij, pasi binarët mbi të cilët udhëton me këtë studim janë ato të të vërtetave shkencore e jo të miteve, të cilat në punë të historisë së gjuhës kanë gëluar e sot po gëlojnë madje me tepri.


Pas pelegrinazhit historik të kreut të parë, bëhet e thjeshtë të kuptuarit e të dhënave gjuhësore që rreshtohen në kreun e dytë e në fakt përfaqësojnë gjurmët e këtyre tremijë vjet bashkëjetese.

"Huazimet greke, latine, italiane, frënge, sllave, turke, përpjesëtimi i elementit të huaj në gjuhën shqipe ndaj elementit autokton", e mandej, për t'i kthyer temës së integrimit, vijohet me elementet e shqipes në gjuhët e tjera të Ballkanit dmth me huazimet shqipe në greqishten e re, në gjuhët sllave, në turqishten e në rumanishten.

Gjithë sërenditja konkrete e fakteve gjuhësore të pjesës së dytë, përmbyllet mjeshtërisht nga një panoramë e thukët shkencore e mbi stadin e gjuhësisë ballkanike dhe e kontributeve të saj. Edhe kjo temë, krejt në harmoni me gjithë të mëparshmet në tekst, ndërtohet si pjesë mirëfilli krahasimtare.

Veç kësaj ajo nuk e vuan aspak atë të metë nga e cila preken jo rrallë shkrime që synojnë përshkrimin e një fushe të dijes përmes emra shkencëtarësh e kontributesh përkatëse, por që shpesh janë aq hermetike e të thata sa ngjajnë më fort si skedarë memecë bibliotekash a si bibliografi në fund të librit Krejt ndryshe nga lista kësodore, edhe kjo pjesë e punimit i ngjan një shregulle ku kalamenden bashkë gojëdhana, proverbe e lokucione të ngjashme popujsh të ndryshëm.

Sa për ilustrim, citojmë një fragment të kësaj pjesë ku Çabej shkruan se "disa nga frazat ballkanike e kanë burimin në besimet popullore e në përralla. Kështu shqip kalë jeshil 'një gjë e pamundur' (ti do kalë jeshil), rumanisht cai verzi, greqishte e re prásina áloga, ka dalë nga kuajt e gjelbër që ndeshen nëpër përralla, si te Përrallat greke e shqiptare të Hahnit".

E kjo shrregull vërejmë se luhatet sa nga Orienti aq nga Oksidenti, sa nga paganizmi aq nga religjonet monoteiste. Lexuesi shqiptar nuk ndjehet më fillikat në mes të ishullit-zhguall- breshke si të ketë mësuar nga këto fletë se "gojëdhana e murosjes së një gruaje të gjallë në këmbë të një ure ose në një kala, me qëllim që ndërtesa e re të mbajë është e përhapur në Ballkan e jashtë Ballkanit.

Kjo gojëdhënë është lokalizuar në një kala në Shkodër, në Porto Palermo e gjetkë, e në një urë në Dibër, në Berat (Goricë). Mandej ndër Serbë e Boshnjakë te Kalaja e Shkodrës, në Greqi te ura e Nartës, në Rumani te manastiri Arges. Petar Skoku ka vënë në pah se muratorët aromunë kanë ndihmuar në përhapjen e kësaj legjende nëpër viset e Ballkanit".


Mbërrihet kështu në pjesën e tretë dhe të fundit të këtij teksti "Shqipja e re (e sotme)", e cila nis me një cekasë mbi etnonimin e shqiptarëve, vijon me hartografinë e përhapjes së gjuhës shqipe ndër koloni e diaspora jashtë Shqipërisë, e më pas skicohen dialektet truallsore të shqipes për t'u përmbyllur me shqipen si gjuhë e shkruar.

Te kjo nyjë e fundit vlen të ndalemi një hop. Krejt në mbyllje të punimit, në dy faqet e fundit Çabej përshkruan shqip e pa u ndërmlytë stadin e shqipes së sotme dhe thotë se tash së fundi shqipja "më nj'anë ka përparuar, më anë tjetër ka shkuar prapa; më nj'anë ka pasur një lulëzim, më anë tjetër është stërkequr.

Ky zhvillim negativ karakterizohet me largimin e gjuhës së shkruar nga gjuha e popullit. Në këtë kuptim mund të thomi se sot ka gjer diku dy gjuhë ndër ne: më nj'anë gjuha e shkruar e intelektualëve, më anë tjetër gjuha e thjeshtë e popullit [...] Midis gjuhës ekzakte të shkrimit dhe gjuhës së gjallë të popullit ne duhet të mbajmë një rrugë të mesme.

Sa kohë që duam që shqipja jonë as të mos mbetet një gjuhë e pasme (e prapambetur) , as të mos bëhet një gjuhë artificiale" . Këtu mbyllet libri por një tjetër uturimë nis e vrungullon në kryet e kujt e ka njësuar shqipen me qenien e vet transhendetale, të gjithkujt që e di se çdo bashkësi që prodhon gjuhë, e dorëzon njiherit veten në duart e gjuhës që ka prodhuar.
"Sot ka gjer diku dy gjuhë ndër ne" - shkruante Çabej. Ky konstatim i thënë kaq shkurt e shqip, i vetëm në llojin e vet n'ato kohë kur në Shqipëri kish rënë perdja e hekurt e diktaturës mbi dije e kulturë, të kujton përcaktimin që dhanë gjuhëtarët Brugmann e Meillet mbi shkakun e bdarjes së latinishtes.
Ata vunë re se latinishtja iu mbajt deri në fund një modeli ortodoks (konservator) të formës së shkruar, i cili nuk evoluoi më tok me folësit e saj.
E ndërsa forma zyrtare mbeti e ngulët, të folmet vulgare vijuan rrugëtimet e veta, deri ditën që ndërmjet atyre dhe latinishtes u gjend në mes një hon. Nuk është pra aspak rastësi që misionari i dijes sonë albanologjike e mbyll këtu, me këtë fjali. Pra ky libër çelet me një besojmë e mbyllet me një detyrë. Apo ndoshta me një amanet?
Mund të shkruhet hollë e më hollë për këtë tekst, por ajo që ka rëndësi është të kuptohet po kaq hollësisht mesazhi i atij që e shkroi.
Një mesazh i lirë lyp mendje të lira. E gjithqysh, në mbyllje të këtij rravgimi mbi Hyrje në historinë e gjuhës shqipe që për herë të parë u jepet i plotë lexuesve, mund të thuhet plot gojë se Çabej është një univers të cilit ende nuk ia kemi zbuluar të gjitha misteret

orakulli wrote:Pse Cabej besonte qe latinishtja ishte nje gjuhe e folur???